Ineens stopt de weg. Ik breng de fourwheeldrive tot stilstand die ons probleemloos door eindeloos glooiende velden langs heuvels met tropische begroeiing tot hier heeft gebracht.

Daintree River, staat op een bord: alsof het een bevel is – tot hier en niet verder.

Maar dat kan natuurlijk wel.

We zien het machtige water door het groen langs de weg breed stromen. Een rivier die sinds mensenheugenis het regenwoud voedt en in ruil daarvoor van de natuur lang en breed mag blijven; net zo machtig als de bomen eromheen. Voor ons staan nog wat auto’s. We wachten op de pont die ons van de bewoonde wereld het oerwoud in zal brengen. Een pont, het is de enige manier om het Daintree Rainforest in te rijden.

Een rivier zonder bruggen – oorspronkelijker bestaan grenzen niet. Of het moeten bergketens zijn van het ongenaakbare soort dat in de verte oprijst boven de palmen, bananenbomen en ficussen van dit werelderfgoed: Daintree Rainforest, het oudste nog bestaande regenwoud ter wereld.

Dit woud verdient een echte grens.

We rijden rustig het bos in. Let op de cassowaries, staat op borden langs de weg – we kennen die borden, ze staan overal in Queensland. Maar hier, over de rivier, is het menens. Plotseling duiken twee van die reusachtige loopvogels op, doodgemoedereerd slenteren ze op hun lange poten het asfalt over, ik zie ze op tijd en kan op tijd remmen. Stel je voor dat je die gevaarten niet opmerkt: ik heb me laten vertellen dat ze elk meer dan 100 kilo wegen.

Nog behoedzamer rijd ik verder de schaduw in, weg van mobiel bereik, huizen, mensen. Een zijweg, opstuivend zand, stofwolken achter de auto. Nog weer een zijweggetje, slingerend tussen het torenhoge groen en dan een pad dat zowat loodrecht naar beneden voert. Daar staat ons huis voor de nacht: een houten vakantiehuis aan een waterval – brede terrassen, binnen geboend donker hout en een keuken met alle denkbare gerei.

Ik wil meteen duiken, de vissen tegemoet in het grootste van de vijvers onder de lianen, ik wil me wassen in mijn eigen waterval. Maar besef me dan dat we geen eten hebben meegenomen.

Weggetje weer omhoog, zandpad afrijden, hoofdweg op, hier was ergens een restaurantje, we gaan laat lunchen. “We sluiten om vier uur,” zegt de vrouw in de keuken vriendelijk, “wees snel met bestellen.” We vragen haar terwijl we genieten van een curry naar een winkeltje. “Eten? Bij het tankstation, vier kilometer terug. En drank? Acht kilometer de andere kant op, in een winkeltje naast het hotel daar.”

Is er heel misschien ook internet?

“Dat ligt eruit in het hele Daintree Rainforest,” glimlacht de vrouw. Hoe laat denkt ze dat alles het weer doet? “Hoe laat? Eh… Ik denk een maand of drie.”

Ik leer ter plekke twee dingen: jezelf nestelen in een oerwoud vergt planning, genesteld zijn in een oerwoud een zen-houding.