Je bent pas echt op het platteland als mensen je gaan groeten. Ik bedoel: echt groeten. Hoe verder weg van de stress en de drukte van de grote stad, hoe uitgebreider het ritueel: van een voorzichtig ‘hallo’ in de buitengebieden tot een uitbundig ‘goedemorgen, hoe maakt u het?’ ver weg van elke grootstedelijke onpersoonlijkheid.
Dat merk ik hier in Australië.

Onderweg naar een waterval, op een wandelpaadje langs eeuwenoude ficussen: “How is it going?” Bij het tankstation, tijdens het afrekenen: “Hello sir, having a nice day?” Op terrassen, voor het stoplicht door het open raampje, bij het vragen naar de weg: warme, gemeende belangstelling in de vorm van een paar woorden. Elk min of meer serieus antwoord op de vraag – ‘nou, inderdaad erg fijn om hier vandaag te zijn’ – wordt ruimhartig opgevat als een uitnodiging voor een gesprek.
Even wennen is dat (ik bedoel: je gaat na het tanken toch zelden een uitgebreid praatje aan met de kassier), maar daarna voelt het toch vooral prettig.

Op het terras van een elegant theehuis aan een kratermeer (waarover een andere keer meer) zit een groepje van vier oudere levensgenieters aan het tafeltje naast het onze.
“Hello there! Where are you traveling from today?”
Vier stoelen worden onze kant op gedraaid. Vier gezichten die nieuwsgierig hengelen naar een antwoord dat zal bestaan uit meerdere zinnen. Mocht ik foto’s of een landkaart tevoorschijn trekken om mijn antwoord kracht bij te zetten – het had ze niet uitgemaakt, vermoed ik.

We verhalen over de natuur waarin we ons net hebben ondergedompeld – we zitten in het regenwoud – maar al snel draait het gesprek, aangevuurd door telkens nieuwe vragen, uit op een reisverslag dat anderhalve week omspant.
“Nederlands?” vraagt een van hen dan. We knikken beleefd – het leidt tot een stortvloed aan ervaringen van het gezelschap. Amsterdam, fantastische stad, al die fietsen! Laat nou het Anne Frankhuis juist op de enige dag dat we in jullie prachtige stad waren gesloten zijn… Maar niet erg hoor: we pakten zo’n rondvaartboot, amazing.”
Twee bevriende echtparen blijken het te zijn, het paar uit Nieuw-Zeeland is op bezoek bij het paar uit Melbourne, samen trekken ze een paar weken langs de Oostkust – van Zuid naar Noord, de lente in, de warmte tegemoet.
Ondertussen staat hun tafeltje vol met huisgemaakt lekkers. Als een van de enthousiaste praters ademhaalt, wens ik het gezelschap snel een aangename maaltijd. Signaal begrepen, men gaat eten. En wij ook; een ontmoeting met volstrekte vreemde rijker.

Iemand groeten omdat je het meent, werkelijk benieuwd zijn naar het verhaal van de ander, ook al is dat bondig – dat gebruik zou ik eens mee moeten nemen naar de grote, drukke stad waar ik straks weer aan het werk ga.