Cameron grijnst. Althans, dat vermoed ik: het grootste deel van zijn tengere gelaat gaat schuil achter een breedgerande hoed die me doet denken aan Crocodile Dundee, een baard waarvan vorm en formaat dan weer associaties oproept met de tovenaar uit Lord of the Rings en het type zonnebril dat nogal wat Australische mannen dragen en dat een zeker verlangen naar extreme sporten verraadt.

Cameron houdt van extreme sporten, daar zal ik nog achter komen. Maar vanochtend staat hij rustig voor ons, een klein gezelschap dat heeft ingetekend op een driedaagse kajaktocht over de Katherine. Die rivier slingert eindeloos, een groene levensader door het onherbergzame landschap in het droge, hete Noorden van Australië.

Ik ben de avond ervoor driehonderd kilometer komen rijden om de nacht door te brengen in een motel in het dorpje dat de naam van de rivier kreeg. Een korte nacht – Cameron verwachtte ons om half acht in zijn loods, in de bush ver buiten de toch al bescheiden bewoonde wereld hier. Nu luister ik hoe onze gids me uitlegt hoe we gaan peddelen: we zullen barrages tegenkomen, slangen en, als het even meezit, zoet- en zoutwaterkrokodillen. Meezit? Cameron grijnst opnieuw: de natuur is hier de baas. We zullen ons plooien naar haar grillen, en die van haar dierlijke producten – overdag in onze kajak, ’s nachts in een slaapzak die geïsoleerd is, ‘het kan hier nogal koud worden’.

Was dit een goed plan? Natuurlijk, overtuig ik mezelf zodra ik de basisbeginselen van het kajakken uitgelegd krijg. Laat je met de stroom meegaan, zegt Cameron, je hoeft maar af en toe echt in actie te komen en op die momenten leg ik het uit. Was het hele leven maar zo simpel.

We gaan aan boord, drie koppels, drie boten en een eigen kajak voor de gids. Die tovert dezelfde middag nog een complete picknicktafel met alle ingrediënten voor een complete lunch uit allerlei bussen en zakken die hij meevoert. Zelf vervoeren we ons slaapgerei en de spullen die we mee wilden nemen. Al snel heeft niemand meer mobiel bereik. De enige geluiden die we, al kajakkend naar de zonsondergang en ons strandje-voor-de-nacht horen, zijn die van vogels waarvan Cameron alle namen weet. Het diner kookt hij boven zelfgestookt vuur. Wie naar de wc wil, pakt een schep en een zakje voor het wc-papier: laat niets anders achter dan je voetstappen, dicteert Cameron en grijnst opnieuw – denk ik.

Ik worstel me in mijn slaapzak en val bijna meteen in een coma: een onvoorstelbaar rustgevend idee dat alles wat nodig is in twee waterdichte zakken naast mijn hoofd staat – iets verderop zijn onze kajakken op de kant geschoven. De ochtend erop, zeven uur: ‘single digit temperature’. Zegt de gids die onverstoorbaar alweer vuur heeft gemaakt voor koffie en pannenkoeken. Onvoorstelbaar wat deze man uit zijn plunjezakken tovert. Zo varen we van ochtend naar avond, trotseren extreme hitte en rotspartijen en miniwatervallen – ik sla maar één keer om, ‘een must’ vindt Cameron, die zelf de meest lastige barrages neemt alsof het de parkeerplaats van de Woolworths-supermarkt in Katherine is; hij mountainbiket, vist en loopt ook hard, allemaal liefst in tropische temperaturen.

Een tocht weg van alles, behalve onze eigen grenzen is dit vooral; we komen onderweg niets en niemand tegen. Ook geen krokodil. Dat verbaast onze gids enigszins geeft hij toe, maar net als hij al peddelend uitlegt dat het hier in het regenseizoen sterft van die beesten, wijst een van ons naar het water. Daar schiet een forse zwaardvis heen en weer, vlak onder onze bootjes. En tijdens de laatste lunch – op een ander ongerept strandje onder tropisch groen langs de oever – glijdt een gifslang pal langs onze voeten. Compensatiewild, besluiten we. Na drie lange waterdagen haalt het robuuste voertuig dat ons heeft weggebracht ons ook weer op uit de jungle. Bruin, zanderig, moe, ja: half verwilderd worden we naar onze huurauto’s gehobbeld, als astronauten in een capsule die in zee landt, de bekende wereld in. Aan boord van het mobiel vertellen we elkaar meteen al verhalen over de Katherine-rivier alsof de rest van ons er niet bij was. Maar we waren erbij, allemaal en helemaal.