Er is Australië en er is Sydney. En dat besef je pas zodra je, vanaf het vliegveld – het grootste van dit deel van de wereld – met de metro naar het Central Station bent gereisd en uitstapt in het hart van de stad.

Outback? Bloedhitte? Rode aarde? Niets daarvan hier: opvallend jonge mensen stappen driftig voort, langs me heen, naar hun belangwekkende afspraken. Beker koffie in de ene hand en mobiel in de andere, zoals dat in elke metropool gaat. Wat zijn het er veel, ook, mensen. Meer dan vier miljoen lees ik ergens, op een totale bevolking van net 23 miljoen.

Ik loop, trouwe koffer achter me aan, over oude stoeptegels langs nog oudere pakhuizen en gloednieuwe wolkenkrabbers. Ik zie om me heen stukjes Londen en New York – maar hipper, want onverwachter.

En daar is ineens The Old Clare. Ooit pakhuis, onlangs omgetoverd tot het soort hotel waar wereldsteden patent op hebben: chic met een ruw randje. Hipsterproof. Kappersstoelen bij de ingang, veel stenen wanden en overal parafernalia uit vroeg-industriële tijden; zware stalen lampen, oude bankkluizen in de gang.

De glazen deur zoeft achter me dicht: schel stadsgeluid wordt geroezemoes uit het restaurant en oude soulmuziek. Een weldaad.

Ik sleep mijn koffer, die door dit land van een rood laagje stof is voorzien, de fraaie hal door en stap een verdieping hoger uit de lift. In mijn suite is het licht al voor me gedempt, door ragfijne vitrages zie ik het verkeer op de straat die – echt – Broadway heet en al die hippe mensen.

Ik haal een paar keer diep adem. Dan zet ik de kraan aan van een bad dat zo uit een interieurblad komt: een hoog opstaande witte kuip in het midden van de ook al zo sfeervol verlichte badruimte.

Terwijl het water mijn door kajaktochten, nachten onder de sterrenhemel, uitzonderlijke pleisterplaatsen en eindeloos reizen gekleurde lichaam verwent, denk ik dit: dit land is zo immens dat je op een reis als deze niet meer dan de oppervlakte schaaft. Het is een misverstand om te denken dat Australië vooral bestaat uit Het Grote Niets. Zeker, we zijn honderden kilometers langs bleke bomen gereden die, onttrokken uit rood gesteente, louter onzalige hitte trotseren en moeten hopen niet ten prooi te vallen aan het vuur dat op de meest uiteenlopende plaatsen voortraast, ongehinderd door menselijk ingrijpen. Maar als we stopten om te tanken in een gehucht dat volkomen eenzaam op zo’n vlakte lag, waren de huizen elegant en de mensen vriendelijk: leven, ook daar.

Als ik even later neerzijg op het buitenformaat bed, met het fijnste linnen en weldadige kussens, merk ik hoeveel ik gereisd heb de afgelopen weken, hoeveel indrukken zich in mijn hoofd naar voren dringen, met elkaar een beeld scheppen van het land dat zo immens is dat het geheel terecht meteen ook werelddeel is. En ik denk ook dit: hoe fijn het is om ergens werkelijk aan te komen; dat een goed hotel juist die eigenschap bezit.

The Old Clare is een goed hotel.

In deze kamer wil ik wonen.

Al is het maar voor een nacht.