“Wacht, ik volg gewoon de rivier. Klaar?” Harvey Hutton grijnst vanachter zijn zonnebril naar de man die naast hem zit in de helikopter. Die man ben ik. Dan geeft hij een subtiel trekje aan zijn stuurknuppel en beweegt tegelijkertijd een andere hendel naar voren. Het toestel maakt onmiddellijk een duikvlucht die g-krachten wakker schudt en schiet vervolgens vlak over de bedding van de bergrivier in een vallei die Siberia heet.

We zijn midden in het natuurgebied dat genoemd is naar de op een na hoogste berg van het land: Mount Aspiring National Park. Hier zet Andrew wel eens mensen af die een paar dagen gaan wandelen. Van hut naar hut, met de heli naar het startpunt en terug naar de bewoonde wereld met de jetboat. Dat doet-ie ook.

Een enkele koe kijkt niet-begrijpend omhoog. We vliegen te snel voor het dier om ons te volgen. De rivier is bochtig, maar dat is voor deze piloot geen enkel probleem. Minutenlang schudden we heen en weer terwijl het toestel vervaarlijk overhelt van de ene naar de andere kant. Harvey houdt het intussen bij korte meldingen in zijn microfoontje. “Kijk, de gletsjer. Ah, regen. Let op, scherpe bocht naar links en omhoog.”

Mijn maag reist nadrukkelijk mee vanochtend, maar de jongensachtige opgetogenheid die me overviel zodra ik de helikopter instapte, wint het gemakkelijk van lichamelijke tegenwerpingen. Een helikoptervlucht op vol vermogen, mannelijker dan dat wordt het vandaag niet. Waarschijnlijk.

Voor even uitgeraasd landen we op de oever van een andere stroom, kristalhelder water dat gevoed wordt door tientallen watervallen. Achteloos ruisen ze in de verte om ons heen, witte reepjes in eindeloos donkergroen.

“Stuurmanskunstenaar”, complimenteer ik. Het antwoord is een levensverhaal. “Ik vlieg nu veertig jaar. Helikoptervliegbewijs op mijn twintigste. Vijf jaar lang jaagde ik met een maat op groot wild. Schieten vanuit de helikopter, in opdracht van het Department of Conservation. Natuurbescherming, faunabeheer, maar ook gewoon geld verdienen.” Weer een grijns. Het geschoten hert ging de hele wereld over, weet hij nog. Het was fun, avontuur, hij is weleens uit het toestel gevallen, op zijn hoofd: zulke dingen gebeurden. “Maar de klad kwam erin. En toen kwam het toerisme.”

Harvey, 61 inmiddels, bestiert samen met zijn echtgenote Patsy een klein imperium dat niet alleen twee helikopters omvat maar ook snelle boten en een boerderij met herten en koeien. Er zijn medewerkers bijgekomen: piloten, schippers. Er is een kantoortje waar elke dag groepjes mensen staan te wachten tot ze kunnen worden meegenomen, de wilde natuur in. “Dat is allemaal werk voor Patsy. Laat mij maar vliegen en jagen. Kom, we gaan weer eens. Volgen we een waterval, helemaal naar boven, naar de top. En dan maken we vlak daarna een beetje vaart omlaag, oké?” Heel erg oké.