We rijden over eindeloze steppe gronden langs de oevers van Lake Tekapo. In de verte verrijst een eenzame bult. Erbovenop zie ik een paar witte halve bollen. Een observatorium, maar natuurlijk: in deze verlatenheid gaat alle aandacht als vanzelf naar elders – naar boven. Het hart van het Zuidereiland lijkt gemaakt om de hemel af te speuren.

We volgen het weggetje omhoog, langs een eenzame portier die vanuit zijn desolate wachtershuisje een slagboom bedient.Wat gaan we hier doen? Mijn reisgenoot glundert: wacht maar.

Tot mijn verbazing staat een oude, eerbiedwaardige en wat fragiele heer boven op de berg op ons te wachten. “Graham!” zegt mijn vriend en slaat hem vriendschappelijk op de schouders. Even ben ik bang dat de man bezwijkt onder zoveel liefdeskracht. Maar schijn bedriegt. Graham Murray beent monter voor ons uit, het laatste stukje berg op en verhaalt over de lange weg naar erkenning voor deze ruimteberg. Hij is de grote motor achter de activiteiten op de berg, blijkt al snel.

Als een van de meer welgestelde streekgenoten – hij verdiende een fortuin als landeigenaar met schapenboerderijen – raakte hij begin deze eeuw betrokken bij de pogingen om de sterrenkundigen op de berg van betere apparatuur te voorzien. Grahams stem is iel, zijn door enthousiasme gestutte overtuigingskracht des te groter. Het was idioot, die mensen deden hun werk in een schamel onderkomen met matige apparatuur en wat geld van een Japanse universiteit. Dat kon beter. Lang verhaal kort, Graham wist UNESCO-geld los te peuteren. Er kwamen moderne laboratoria en telescopen en zelfs een restaurantje op de top. Dagelijks volgen inmiddels honderden toeristen de haarspeldbochten omhoog om er de stilte en de weidsheid van het immense ommeland te ervaren.

“Het belangrijkste doel van mijn missie was om de duisternis te bewaren,” prevelt hij dan, zijn ogen schitteren, ik herken diepe emotie. “Deze berg moest een huis worden voor alle sterren. Hier herontdekken we het verbond tussen hemel en aarde – wetenschappers onderzoeken en onderwijzen hier zonder stoorzenders als aards licht.”

Wegbereider te zijn voor duisternis, dat is hem gelukt. Liefst 40 duizend hectare rondom de eenzame berg worden inmiddels behoed voor bebouwing en blijven ’s nachts inktzwart. Graham verleidde de Ngai Tagu-Maoristam om mee te investeren in het immense project, zegt hij trots: “Zij weten als geen ander dat het pas hierboven begint. Wie het bestaan van sterren als vanzelfsprekend gaat zien, mist iets essentieels. En die essentie is ons belangrijkste onderzoeksobject.”

Eenmaal beneden groet ik de eenzame portier. Hij groet terug, allebei lid van het onzegbare verbond tussen hemel en aarde.