“Het kon twee kanten op gaan dachten we,” zegt Pete, terwijl hij op zijn terras een flesje American Pale Ale-bier opent. “Volstrekte eenzaamheid of absolute vrijheid.” Hij heft zijn schuimende glas naar me om woordeloos aan te geven wat ik al vermoedde: het is het laatste geworden.

En dat is niet vanzelfsprekend: de beslissing waarover mijn gastheer het heeft is er een die je maar zelden maakt. Pete had een half leven achter de rug als ‘panel beater’, hersteller van autoschade: net zo lang kloppen tot alle kreuken, butsen en bulten zijn verdwenen. Een leven in de relatieve eenvoud van een volksbuurt in Auckland: vaste vrienden, uitjes, rituelen.

Totdat hij begon te denken wat veel mensen rond hun vijftigste gaan denken: moet dit altijd zo blijven? Zal dit mijn leven blijken te zijn geweest? Nee, zei hij hardop tegen zijn vrouw Janine. Die leek te hebben gewacht op het signaal: de architecte zag vooral ver buiten de hoofdstad oneindig veel ruimte om haar zucht naar ‘sustainable architecture’ vorm te geven.

Ze reisden steeds zuidelijker totdat ze bij Makarora belandden: hier was het. Hier zouden ze een lemen huis bouwen, één met de natuur die ontzagwekkend om hen heen lag. Een ecologisch onderkomen dat het nieuwe bewustzijn van de bewoners zou reflecteren.

Ik neem een slok van mijn eigen A.P.A. en tuur naar de schapen in de eindeloze vlakten achter het huis die begrensd worden door uitlopers van de Olivine bergketen. Een paar meter naast zijn lodge bouwt Pete aan een nieuw gastenverblijf: van hout, goed geïsoleerd – het kan koud zijn in dit deel van het land – en met een schitterend uitzicht naar de weidse vlakten en de bergen.

Ik vraag wat dat nieuwe leven precies inhoudt en er volgt een opgetogen verhaal over buiten zijn, werken met je handen, nieuwe vriendschappen en vooral: de beschikking over je eigen tijd, je eigen energie, vrijheid. “De stad heeft ons bij elkaar gebracht, ons werk gegeven en een inkomen, een zeker sociaal vangnet ook,” zegt de gastheer. “Maar hier besef je pas wie je zelf bent: juist wanneer je in je eentje langs de rivieren loopt of over bergpaadjes. Hier besef je pas dat je leeft.”

Maar dit dorp opper ik, een vlek, dertig boerderijen misschien – ligt het niet heel erg geïsoleerd? Loert die volstrekte eenzaamheid niet af en toe om de hoek?

“Ha!” zegt Pete. “Je hebt wel een beetje gelijk. Maar de grap is, de vrijheid van ons nieuwe leven omvat die eenzaamheid, maakt zich die eigen, koestert die! In Auckland moest ik lachen als iemand het had over afgelegen plekken, natuurschoon, stilte: niets voor mij dacht ik, een beetje eng ook wel. Inmiddels weet ik dat eenzaamheid prachtig kan zijn; zeker als je die met je grote liefde kunt ondergaan.” Een glimlach: “Die enorme tegenstelling die ik aan het begin van ons avontuur hier zag: eenzaamheid of vrijheid, die bleek niet te bestaan. Eenzaamheid draagt bij aan vrijheid. Dat is misschien wel mijn meest dierbare besef.”