Het water is blauw, echt blauw, melkachtig blauw, lichter dan je onder de loodgrijze lucht zou verwachten. Als je het zo zou schilderen zouden mensen hoofdschuddend naar het canvas staren: niet zo overdreven. Maar dit is echt. Lake Pukaki, gletsjermeer in het uitgestrekte bergland dat dit deel van Nieuw-Zeeland zo begerenswaardig maakt voor drukke mensen uit volle delen van de wereld.

Het ijswater van Mount Cook, de hoogste berg van het land die voor ons zou moeten doemen maar vanmiddag schuil gaat achter grijze watten, stroomt het hele jaar door dit meer in. Een gigantisch bassin is het waarbij de temperatuur en mineralen zorgen voor het hallucinerende blauw. Ik weet dat allemaal niet, het wordt me gezegd door mijn reisgenoot: die is van hier.

Een walhalla voor wilde zalm, legt hij uit: vandaar. Hij opent zijn tas en haalt er een verpakking uit. Die is een kwartier eerder en een kilometer of wat verderop dichtgeplakt, aan de hoofdweg. Daar staat een bescheiden winkeltje waar uitsluitend zalm uit het meer wordt verkocht. Het is de enige bebouwing in de wijde omtrek. Mijn reisgenoot is gul geweest, we hebben een forse portie rauwe zoetwater king salmon te verdelen: oranjeroze gekleurd, zacht glanzend van natuurlijk vetten. Mijn ogen zijn al aan het eten.

“Vergeet de Noorse kweek, vergeet zelfs de Atlantische wilde zalm. Mount Cook Alpine Salmon. Beter dan dit bestaat niet,” pocht hij en geeft me de houten eetstokjes die in de zalmwinkel werden meegeleverd.

We zien hier winkel noch weg, zijn een grindpad opgereden waarvan hij wist dat het uiteindelijk wel weer ergens op een hoofdweg uitkomt. Niemand hier, alleen wij, onze sashimi en het melkblauw van het meer. Er is sojasaus en verse gember maar we zijn voorzichtig, de smaak hoeft nauwelijks te worden opgetuigd. Het patriottisme van zijn opmerking over alle zalm die niet van hier is, krijgt inhoud: het is niet moeilijk om het met hem eens te zijn nu.

Lang eten we in stilte, zittend in stug gras, onze voeten bungelend over de steil aflopende oever, het melkblauw onder ons.

“Kijk,” wijst mijn reisgenoot dan met zijn stokjes. “De wolken hangen laag vandaag. Zie je die kleur? Dit is de enige plek ter wereld waar niet de wolken in het water weerspiegeld worden, maar andersom.” Ik laat het laatste stukje zalm op mijn tong smelten en kijk over het meer heen naar boven. Inderdaad, daar zweemt een melkblauwe gloed aan de onderkant van de lichtgrijze wolken die voorbijdrijven. In het water is geen wolk te zien.

Hoe kan dat nou? “Het kan”, zegt mijn reisgenoot. Dat is soms genoeg.