“Er wonen bijna 150 duizend Chinezen in Auckland; een op de tien inwoners is een Chinees.” Harvie Ferguson wrijft over zijn imposante buik, voorzichtig, alsof zich daar mogelijk een van die bewoners bevindt. We zitten naast elkaar in een golfkarretje dat hij met luid geraas en flinke vaart de helling af heeft gestuurd, naar een schitterende uithoek van Sailfish Cove, zijn wijndomein. Het gesprek valt even stil: het uitzicht eist de aandacht op en terecht. Golven slaan ver onder ons stuk op rotsen, een klein strandje lijkt voorbehouden aan de mensen op dit domein. Er dobbert een bootje: idylle.

Harvie wilde me laten zien wat hij allemaal heeft, ik zou hetzelfde doen. Hier trouwen regelmatig stelletjes, zegt hij glunderend, op deze rots met uitzicht over de baai – nou ja, trouwen: “Het is een plekje voor de jonggehuwden en hun fotograaf. Terwijl de gasten zich laven aan onze wijn, verderop. We doen tientallen huwelijksborrels per jaar.”

Het is een beetje verkooppraat. Terug naar de Chinezen, hij zegt het niet zomaar. “Oh! Chinezen vinden wijndomeinen geweldig. Als belegging. En omdat mijn vrouw en ik langzamerhand wat ouder worden…” Een van die Chinezen zal wel happen, is de onuitgesproken boodschap.

We hobbelen verder, langs rijen ranken, iel en diepgeworteld. “Merlot, Pinot Gris, Chardonnay, Shiraz… Negenduizend flessen per jaar. We verkopen alles, hup, meteen.” Geroutineerd licht de gastheer zijn bezit toe. Elders op het avontuurlijke terrein vol spelonken, bossen en hellingen legde hij ooit een beekje aan dat de duizenden wortels voedt, kijk! Op weer een andere plek staat een hok waar zelf gevangen zeevis wordt gerookt. Ook door hemzelf – uiteraard.

Ik probeer me die avond, tijdens een wijnproeverij in de privébar in het estate van de Fergusons voor te stellen dat ik een Chinees ben. Met geld en goede zin. In Auckland. Dat valt niet mee. Maar als Nederlandse wijnliefhebber op bezoek val ik met elke slok meer voor dit op de wildernis overwonnen paradijs. Als ik dan ook nog de speciale rode barbecuewijn heb geproefd – “geheim recept” zegt Harvie, hij is vol en rond als een geroosterd speenvarken – droom ik weg. Hoe zou het zijn om alles achter me te laten en met de mensen die het avontuur begrijpen, het aankunnen, hier te gaan wijnboeren? Oké, het is hard en precies werken, dag en nacht… Is dat erg? Hoeveel vroeg Harvie ook weer? Het zou te doen zijn, met een lening…

“Morgen vertrekken we.” De woorden klinken schel en bars, mijn reisgezel klopt op het hout van de toog en mijn dromen slaan op de vlucht van al dat geluid. Genoeg geweest. Het zal een Chinees worden.