Ook het advies van Bart om twee tot drie overnachtingen op één plaats te plannen, heeft ervoor gezorgd dat we, naast de vooraf geplande activiteiten, ook nog tijd hadden voor spontane bezichtiging van de omgeving. 

Autorijden in Nieuw-Zeeland

Het autorijden in Nieuw-Zeeland hebben we als erg ontspannen ervaren. Veel minder verkeer en, door het rustige rijtempo vanwege de vele bochten, hebben we nog meer van de geweldige uitzichten genoten. Onderweg stoppen langs de kant van de weg voor een foto of praatje was geen probleem. 

Schapen 

In alle vroegte, bij een temperatuur van net tegen het vriespunt, waren we op weg van Lake Tekapo naar Wanaka. Onderweg zien we een hele grote kudde schapen dampend bij de opkomende zon door het landschap rennen. Met erachter een pick-up met de boer en de bekende border collies die wachten om aan het werk te mogen. We hebben zoveel foto’s en filmpjes gemaakt. Voor ons is dit echt Nieuw-Zeeland! 

Cannibal Bay

Langs de zuidelijke kust zijn we van Te Anau naar Dunedin gereden. We hebben veel tijd voor deze tocht genomen en hebben van de omgeving genoten. Een klein bordje ‘Cannibal Bay’ had onze aandacht getrokken. Na een paar kilometer kwamen we op een eenzaam strand aan. Borden waarschuwden ons voor zeeleeuwen en om ze niet dichter dan tien meter te naderen. We hebben ze met aandacht gelezen. Toch een vreemd gevoel met zo’n groot dier op een klein stukje strand te staan. Als hij gaapt en we zijn tanden zien, zijn we toch blij meer dan tien meter afstand te hebben gehouden.

Wallaby Park

Na de boulders in Moeraki te hebben bezocht, hadden we twijfels of we het ‘Wallaby park‘ in Waimate zouden bezoeken. Ook dit was een ervaring waar we ook nu nog vaak met een lach aan terug denken. Bij aankomst vinden we een bordje waar we verwezen worden naar het woonhuis, volgestopt met prullaria. Een papegaai die luidkeels laat horen dat hij er is en talloze bonte crocs en laarzen staan voor het huis van de hoogbejaarde Gwen, die ons vol energie en met neon kleurige gestreepte muts welkom heet. 

Op de Crocs

In duidelijke toon moeten we allemaal een paar crocs of laarzen aantrekken en dan moeten we onder toezicht handen wassen en krijgen we ook nog een eindcontrole. De dieren zijn erg gevoelig en Gwen is bang dat we ziektes op haar dieren overbrengen. Met een duidelijke instructie leren we hoe we over het terrein moeten lopen, hoe de dieren gevoerd en niet gevoerd mogen worden, waar we moeten staan om te aaien en wat we moeten zeggen. We moeten met de Wallabies praten. Daarna gaan we braaf op pad. Het was een enige ervaring en we grijnzen nogsteeds als een van ons zegt: „I’m going to pet you!“

De mooiste herinnering

Meerdere keren zijn we door kiwi’s tijdens onze reis gevraagd wat de mooiste herinnering aan Nieuw-Zeeland is. We hadden en hebben er echt moeite mee om deze vraag te beantwoorden, omdat we zoveel hebben gezien en meegemaakt. 

Martin, Joost en Olga Linke